Olifantjes, VEEL regen en bezoek uit België!

Wat vliegt de tijd! Ik ben al 263 dagen weg van het prachtige België. En… ik heb nog maar 13 dagen te gaan in Thailand. Heb nog superleuke momenten gehad die ik uiteraard weer met jullie wil delen.

Mijn laatste week in weeshuis ‘Sriudom Wittaya School’ was fantastisch maar emotioneel ook zwaarder. Hoewel ik thuis op een soort recreatieniveau volleybal (en dan heb ik het over mezelf Sparvoc ladies, uiteraard zouden jullie allemaal in de A-ploeg kunnen spelen), ben ik hier dé toptrainster. Na het ‘werken’ speel ik steeds een uurtje volleybal met de kindjes en toen ze erna de regeltjes aan elkaar uitlegden was ik toch wel blij. Tijdens de lunchpauze kreeg ik de geweldige aanbieding om eens ‘muis’ te proberen, aangezien dat pas ‘echt’ spicy zou zijn maar ik heb vriendelijk bedankt. Ook kreeg ik nog een ander soort aanbieding, namelijk of ik kindjes wou maken met een Thai. Ik zei veel te enthousiast dat ik Thaise kindjes echt zo schattig vond en er zelf eentje wou. Dat hoorde de 48-jarige Piwan maar al te graag en hij zei dat ie me kon ‘helpen’. “Ik vind Europese kindjes dan weer mooi, en een mix is de perfecte combinatie, toch? If you want…” Neeneenee. Geen muis en geen baby met een 48-jarige aub. Ik adopteer er wel één of na aankoop van 10 pakken rijst krijg ik misschien een bon om in te wisselen voor een kindje, wie weet.

In het weeshuis kochten we matrassen voor de jongens (nog niet voldoende maar het is een begin), legden plastiek in de kamers en maakten de toiletten heel wat beter. ‘Supapon’ is een geweldig meisje, ze is van de hill tribe in het noorden en ga haar echt missen. Toen ik zoveel luizen in haar haar zag werd ik daar echt niet goed van. Normaal moet je echt zoeken maar hier krioelden ze gewoon. Alle kindjes hier zitten daarmee. Ze kunnen die ouders hier dan ook maar moeilijk een brief sturen met: ‘Er zijn luizen in de school, gelieve je kind te testen en luizenshampoo te kopen…’ Het afscheid was dus zwaar maar hadden ook ijsjes en ballonnen voor de kids en het was dus ook een beetje feest. Wat ga ik de gekkies missen!

Tijd voor olifantenkamp! Zet je beste beentje voor, want een olifant gaat voor… tututututu… OH de week vrijwilligerswerk met olifanten was fantastisch! ‘s Ochtends hakten we bananenbomen om en die gaven we dan aan de olifantjes. Vonden ze heerluk. Net zoals ik frietjes van de frituur. Ik ben er trouwens achtergekomen dat ik op een woensdag naar huis vlieg. So what, zou je denken. DAT IS DUS WEL DE SLUITINGSDAG VAN PEPER & ZOUT!!! Daar gaat mijn enigste motivatie om naar huis te komen dus. Ben aan’t afwijken. Olifanten dus. Geweldige beesten, groot ook enzo. Die hakmessen voor de bananenbomen waren niet min maar ik kon daar uiteraard goed mee overweg. Al wou er om de één of andere reden niemand in mijn buurt staan als ik was aan’t hakken. Een week lang mocht ik de oli’s samen met zo’n 13 andere vrijwilligers wassen in de rivier, ritje maken etc. Gelukkig wel niet die toeristische ritjes op houten stoeltjes maar er echt zelf opkruipen. Zijn ook een keer gaan kamperen in Umphang, boven op de berg. Leerde Kenzo daar beter kennen, onze begeleider. Net zoals vele anderen is hij gevlucht van Birma. Hij mag nu in Umphang en omstreken blijven maar bijvoorbeeld niet naar Bangkok. Zijn levensverhaal is net een beetje anders dan het mijne. Hij zag zijn beste vriend achter hem neergeschoten worden… De politie is nog steeds op zoek naar hem omdat hij opkwam voor democratische rechten in Birma en kindjes daar in het Engels van probeerde te overtuigen. Ik heb zoveel geluk dat ik in België geboren ben, echt waar. Jullie ook trouwens!

Na een lange nachtrit in de bus en weer controle op ‘human trafficking’ door de Thaise politie kwam ik in het hotel van mama en papa aan. Daar dachten ze zeker dat ik me vergist had. Kwam als backpacker met zo’n harembroek en een slaapkop om 5u ’s nachts een megafancy hotel binnen. Mocht uiteindelijk toch hun kamernummer weten en dan klopte ik aan… was echt zenuwachtig! Heel fijn mammie en pap weer te zien! :)Eerst dacht ik nog samen met hen de tijgertempels te bezoeken in Kanchanaburi maar oa Dieter Hoeven raadde mij dit af. En terecht. Er is hier een tempel met meer dan 100 tijgers, enkel en alleen voor toeristen zodat zij mooie foto’s kunnen maken met deze beestjes. Moet niet vragen hoe deze mooie dieren onder drugs zitten. Dus maar niet gedaan. Ritje op de ‘Death Railway train’ was wél de moeite. Hier werkten in WO2 krijgsgevangenen aan de spoorlijn en erg veel Britten en Australiërs stierven hier door het harde werk. Leuk, historisch en cultureel tochtje dachten wij. Alleen stapte naast ons ook de gewone Thai op deze trein. Dagelijks. En 800 keer goedkoper, uiteraard. Onze gids reed dan met de auto langs de trein om ons een uur verder weer op te pikken, hoe onnozel van ons!

Verder opnieuw Erawan waterfalls gedaan waar de visjes aan papa’s voetjes knabbelden. Legendarisch momentje heb ik wel moeten missen, was helaas aan het zwemmen in waterval toen eerst papa op zijn bek ging en mama dood ging van’t lachen om daarna zelf ook op de grond neer te komen. Tja.

De nachttrein naar Chiang Mai (vanuit Bangkok) was ook een avontuur op zich. Voelden ons net in de gevangenis, een treinbestuurder (cipier) die om het halfuur binnen keek en dingen in het Thais riep, en met 4 in een minikamertje met 2 stapelbedden. Karon beach (Phuket) was echt relaxen aan het strand. En we hadden prachtig weer! Hier zijn erg wilde golven waardoor er bijna elke dag iemand verdrinkt in Phuket. Je hoort ze hier ook nog veel over de tsunami praten vind ik. Ik zou er nooit zelf naar vragen maar een Thai praat echt in de vorm van ‘voor de tsunami’ en ‘na de tsunami’. En toch kan ik er na 9 jaar niets meer van merken, ongelofelijk hoe dat alles weer zo mooi is opgebouwd en hoe vriendelijk en gelukkig de Thai nog steeds zijn. Het was echt geweldig met mama en papa: veel tempels bezocht, prachtige cultuur gezien en veel gelachen. Net alsof ik nooit ben weggeweest. We hebben je wel gemist Anneleen! :(

Die ene dag alleen ging ook snel om. Had een oudere man van Deurne leren kennen die zich zo’n Thais foefke had binnen gedaan. Hij ontmoette haar toen ze met de haardroger in haar hand stond en toen wist ie: dat is ze. En nu zit ie dus in Phuket. Anyway, dat foefke had een taxi voor mij gebeld om een trip te boeken en met hem en zijn collega taxibestuurders heb ik de dag doorgebracht. Ik moest de toeristen dan aanspreken om een taxi te nemen bij één van hen. Weet zeker dat ze veel geroddeld hebben over mij maar ik lachte en deed maar mee. Toen ie me terug bracht moest ie ineens ook weten of ik zijn vriendin wou worden en indien niet, of ie dan toch mijn hotelkamernummer mocht. Ja doeiiiii ben nog nét niet hopeloos!

Ben 2x naar het bekende Phi Phi island geweest. De 1e x was met een vriendin van Londen waar ik in Australië mee had rondgetrokken. Super Tara terug te zien en uiteraard genoeg drankjes op. Waardoor we beiden de dag erna de héle dag in bed lagen. 9x heb ik moeten overgeven, dacht echt een alcoholvergiftiging te hebben want zoveel had ik ook weer niet op. Hierna vertrok ik weer naar Phuket, dit keer om mijn vriendin Valerie op te pikken van de luchthaven, jippieeee! Stond daar als een onnozelaar met een bordje ‘Valerie Witters’ en zeker 50 taxichauffeurs vroegen of ze me ergens heen konden brengen. Echt super haar weer te zien! Zijn al naar Patong, Phi Phi, Maya, Ko Lanta en Krabi geweest. Mijn rugzak ga ik dus echt verbranden als ik thuis ben. Elke dag in- en uitpakken, heb het er zo wel mee gehad en mijn rug is er ook niet beter van geworden. Zoek nog een vrijwilliger die mij in een rolstoel wil voortduwen, hoogstwaarschijnlijk vanaf mijn 35e levensjaar. Maar bon, het is het wel waard geweest want we hebben (ondanks het VERSCHRIKKELIJKE weer) wel echt hele mooie stranden gezien. En ook hebben we wilde aapjes kunnen voeren toen we die tegenkwamen op een vissersboot. Het regent nu echt non stop en ineens begrijp ik ook waarom het zoveel goedkoper is in juli... Hier verkopen ze alleen maar producten om witter te worden dus kan ook niet stiekem bruinen zonder zon op doen zodat we toch met een kleurtje terug komen.

Tom Mazur had het geweldige idee om niet zomaar een toeristische tour te doen naar Maya bay (waar de film 'The beach' is opgenomen) maar een visser aan te spreken en met hem mee te gaan, héél vroeg 's ochtends. Want dan zou je alleen zijn en dat zou zoooo schoon zijn. Was het ook. Buiten het feit dat onze visser zijn motor niet zo goed werkte waardoor ie 2 keer (!) stil viel op zee, het stormde zodat we uit de boot moesten springen en ik bijna tegen een rots aanvloog om Maya toch maar te bezoeken. Maar om 6 AM opstaan om zo'n geweldige tocht te beleven, dat doen Valerie en ik zo weer!

Achja, het zit er al bijna op :( Gaan nog naar het noorden om daar rond te trekken en dan volgt Bangkok als laatste stop. Ondertussen is het bij jullie ook zomer en wens ik jullie heeeel erg mooi weer met minder regen dan hier!

Ciao!